วันศุกร์ที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

โศกนาฏกรรม กลางเขาใหญ่




มันคือโศกนาฏ กรรมสัตว์ป่า
กากเดนคน เข่นฆ่า ป่าเขาใหญ่
สร้างถนน ฉ้อฉล บนพื้นไพร
พญาเย็น เป็นดงไฟ ในฉับพลั

อย่าถามว่า ฆ่าไม้ ไปกี่ต้น
คดโกงปล้น แผ่นดิน กินไม่อั้น
บาดแผลป่า เหวอะหวะ ฉกาจฉกรรจ์
แผลแผ่นดิน พร้อยพัน แทบบรรลัย

โอ้..ปากช่อง ผ่าช่อง ป่าต้องแตก
ถางป่าแลก ทางรถ คิดคดใหม่
อย่าโยนผิด บาปกรรม น้ำมือใคร
ส่ำสัตว์ จดจำไว้ ใครย่ำยี

คนของรัฐ บำบัดสุข เที่ยวซุกหัว
 ไม่แก้ตัว ไม่เห็น เป็นหน้าที่
ถึงสิ้นสุด อุทยานฯ ย่านใหญ่นี้
เหลือดนตรี ตำนานเถื่อน เตือนสัตว์คน


     ดินเดือด ด้วยป่าดับ
ฟ้าพยับ พายุฝน
ภูไพร ไม้คงทน
      ดับคนฆ่า ป่า ดิน น้ำ


โอม..เจ้าพ่อ  เขาใหญ่ ให้รับรู้
ลูกช้างผู้ บุญน้อย ศักดิ์ต้อยต่ำ
ป่าวร้องแทน แผ่นดิน ถวิลธรรม
ประกาศ โศกนาฏกรรม กลางป่าดง

































วันจันทร์ที่ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

จามจุรีจักรินทร์





ชื่นชม ภูเบิกฟ้า
ตะวันลืมตา เปิดฟ้าวันใหม่
ดาวเดือนเลือนลา นิทราลัย
โบกมืออวยชัย ให้นักเดินทาง

ใต้ร่มชมพู เบิกฟ้า
อุทิศเพื่อประชา ราชา คือตัวอย่าง
ปรัชญาทฤษฎี ชี้ธรรมนำทาง
ฝ่าฟันแผ้วถาง ร่วมสร้างแผ่นดิน

ชมพู คู่องค์ราชันย์
ฟ้าเคียงคู่ขวัญ พระสยามินทร์
สะบัดเมือง กระเดื่องแดนดิน
จามจุรีจักรินทร์ พระเกี้ยวกลางใจ จามจุรี ปิติราษฎร์ราชัย


ชื่นชม ภูเบิกฟ้า
ตะวันลืมตา อรุโณทัย
สะบัดธรรม ค้ำถิ่นภูไพร
  สะบัดชัย โลมไล้แผ่นดิน




















วันศุกร์ที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

เริ่มต้นบนจุดจบ



ศาลโลก สั่งถอนทหาร          
ณ ถิ่นฐาน แผ่นดินไทย
คือสละ อธิปไตย                    
เหนือดินแดน ที่แหนหวง

วิหาร ทั้งขุนเขา                   
สืบลำเนา อุทยานหลวง
รัฐบาล ซ่อนเล่ห์ลวง            
ติดบ่วงแร้ว แล้วทิ้งรัง

เริ่มต้น ถึงจุดจบ                    
เสมือนศพ รอขุดฝัง
ทุกเรื่อง และ ทุกครั้ง               
สร้างบาดแผล แก่คนไทย

นักรบ เลิกหลบฉาก               
คนหวังฝาก ผีฝากไข้
ทหารเสือ เพื่อราชัย             
ชาญสมร หรือ อ่อนแอ

นับวัน เถอะไอ้หนู                  
โลกได้ดู ผู้แหนแห่
มืดหล้า ฟ้ารางแล                 
มิยอมแพ้ แม้พ่ายยับ

กลับบ้าน เถิดรัฐบาล             
เหมือนสายธาร ไม่หวนกลับ
ทหารหาญ แห่งจอมทัพ        
จักรุกรับ หรือ เคลื่อนพล

 
          เริ่มต้น บนจุดจบ                    ของนักรบ ประชาชน

            ถวายเบื้อง บาทภูมิพลฯ         หากถอยร่น ต้องหักปืน

วันจันทร์ที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

สุสานคนเป็น

         











นิติเวช พิสูจน์ ขุดหลักฐาน                         
เบือนหน้าผ่าน ไม่ชี้ เหตุที่ดับ
กอกอตอ ก็ใกล้ตะราง กางแขนรับ            
เห็นขุมทรัพย์ ตราศพ ซบป่าช้า
พลิกดูศพ พบเห็น เป็นซากเก่า                   
หยิบโยนเข้า ตะแลงแกง แปลงโฉมหน้า
ใบหน้าขาว สาวใหญ่ ไร้น้ำยา                      
ศพตายแทน ก่อนเวลา กรรมราว

คนของรัฐ ปัญญาชน คนรากหญ้า             
โห่เริงร่า เฉลิมฉลอง ทุกท้องที่
คุณธรรม ค่าของคน พลเมืองดี                   
แทบไม่มี ที่เหยียบยืน พื้นสังคม


ต่างเก็บเหรียญ ระหว่าง ทางแห่ศพ           
แทรกสมทบ สมยอม พร้อมเจือสม
ยิ้มรับ กับแผ่นดิน สิ้นล่มจม                        
คุกเข่าก้ม กรานศพ ที่สบชัย


บาปซ้ำ กรรมซัด รัฐอีกครั้ง 
คือคนสั่ง ตกแผ่นดิน สิ้นสงสัย
ประชาราษฎร์ ศาสน์กษัตริย์ หยัดอย่างไร 
ราชอาณาจักรไทย ใครเหลียวแล