เมื่อสัมภ เวสี มีอำนาจ
เหล่าภูติผี ปีศาจ ฉกาจกล้า
ความป่าเถื่อน เกลื่อนกลาด กวาดประชา
สะท้านหล้า ฟ้าร่ำ น้ำตาราย
เลิกพูดถึง นิติธรรม ทำลายหมด
อาธรรม์ พลันปรากฎ ธรรมหดหาย
อาณาจักร สะพึงกลัว อันชั่วร้าย
ทั้งโซ่สาย ข้อตรวน ล้วนพรั่งพร้อม
หยุดคาดหวัง อัศวิน แผ่นดินนี้
นับถือที่ ถือปืน ยืนแห่ห้อม
ผู้ยากเข็ญ เป็นทาส แทบจำยอม
คุกเข่าค้อม นายกฯหุ่น คราบขุนโจร
ประมวลกฎหมาย มีไว้ ให้เขี่ยข้าม
เจ้ากูคง หลงอาราม ซ้ำขับโค่น
ฟืนไฟโหม โถมทุกข์ ลามลุกโชน
ถอดหัวโขน คนหรือสัตว์ ขัดกันเอง
อมาตย์ผู้ดี ตีนแดง แย่งเข้าตรอก
ปล่อยขี้ครอก ออกถนน ปล้นข่มเหง
เมืองไร้ธรรม คนล้ำกฎ หมดยำเกรง
ตะเบ็งเพลง ผู้ยิ่งใหญ่ ในแผ่นดิน
กฎของคน ไอ้ อีหนู รู้ เห็นแน่
อุบัติแล้ว เปลี่ยนแปร และ ดับสิ้น
ใครโอหัง หวังคว่ำ ธรรมจักริน
ใครดูดกิน พลังงาน ผลาญอ่าวไทย
อำนาจจาก จัดซื้อ ถือครองรัฐ
เร่งขจัด ขวากหนาม ทำทางใหม่
ขายแผ่นดิน ดูดน้ำมัน มันจัญไร
ทะเลธรรม ถึงบรรลัย เมื่อไฟเลีย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น