จากไอน้ำ เป็นหยดน้ำ คือน้ำฟ้า
สร้างชีวิต ทั่วหล้า มหาศาล
สืบสายพันธุ์ สัตว์พืช ยืดยาวนาน
ดำรง ฤดูกาล ผ่านมนุษย์
ผู้อาสา ดับแล้ง ทุกแหล่งโลก
สร้างโศลก แห่งพงไพร ไม่สิ้นสุด
จากห้วยหนอง คลองคู เคยคู้คุด
สู่ทะเล ถึงสมุทร สุดขอบฟ้า
ดุดันบ้าง บางฤดู พายุคลั่ง
บางครั้ง ทะเลโหม โถมแหล่งหล้า
ฝากบาดแผล พลิกแผ่นดิน รินน้ำตา
เกิดวิบาก นานา สารทิศ
ธรรมชาติ ทำคุณ บุญ และ บาป
มนุษย์เหมือน ถูกสาป ต้องรับผิด
รอรับผล แห่งกรรม ตามพ่นพิษ
และ ไร้สิทธิ์ ปฏิเสธ อาเภทภัย
เป็นกฎเกณฑ์ ของน้ำ สม่ำเสมอ
สูงเลิศเลอ ลงต่ำ ตามร่องไหล
ข้ามกำแพง โขดเขื่อน เคลื่อนครรลัย
เข้าโอบแอ่ง อาศัย ไปทะเล
น้ำท่วมไทย เตือนมนุษย์ ให้หยุดพัก
โลกาภิวัตน์ โหมหัก น้ำหักเห
อย่าปล่อยให้ จนมุม จึงทุ่มเท
คนยากไร้ ซวนเซ เห่....เพลงกรรม
น้ำเอ๋ย....น้ำใจ
ไทยถึงไทย ไหลหลั่ง วันยังค่ำ
แม้น้ำท่วม มิท่วมใจ ไหลหลากล้ำ
คือบทเรียน ต้องจดจำ ด้วยน้ำตา
กลางกระแส สาหัส พิบัตินี้
สายตาหนึ่ง น้ำล้นปรี่ ที่ริมท่า
ยื่นหัตถ์ออก อำนวย ช่วยประชา
ร่วมเหน็ดเหนื่อย ร่วมอ่อนล้า อย่างอาทร
กลางกระแส สาหัส พิบัตินี้
สายตาหนึ่ง น้ำล้นปรี่ ที่ริมท่า
ยื่นหัตถ์ออก อำนวย ช่วยประชา
ร่วมเหน็ดเหนื่อย ร่วมอ่อนล้า อย่างอาทร
บทนี้ ยาวกว่าที่เคยร้อยกรองมา ถูกใจ
ตอบลบ